Jangabezia

Ez naiz barruan sekula egon, baina ongi ulertzen dut, ongiegi, Bobby Sands baten edo gainerakoen buruzpidea: goseak hil nahiago, hildako guztiekin bat eginik hobe, zulo betz torturagarri hau baino. Baina kanpokoaz ari naiz gaur, kartzelan ez gaudela-ta ustez libre bizi garenon elkartasunezko jangabeziaz edo anorexia politikoaz, 8-10 egunez gorputzari ahoko zulotik eskatzen dueña ez opatzeaz, barauaren bertute kontzientzi-lasaigarriaz, gose-greba deitzen diogun sufrimenduzko komunio mistiko-politikoaz. Pentsa dezatela barrukoek: «goseak daude gugatik: maite gaituztelako» (kulebroietako lojika berarekin). Eta galdegiten dut: zer du sufritzeak, geren buruan gogor hartzeak, atseginak ez duenik? Konparazio batera: zergatik ez dago Artzain Onaren Bordan, aingeru txuri gose-pasatuen ordez ardi beltz mordoska bat bildu eta astebetez janpozean, jolasean, mozkorrean eta larru-lanean lehertu arte gozatzerik? Kartzelako itxituraren kontra, libertatearen loratze neurrigabea; kateen kontra, atsegin itoen zoramena. Baina presoen (barkatu: euskal presoen) alde ez dago horrela saiatzerik, ezta? Ez, ez litzateke serioa izango. Seriotasuna penitentziak ematen du, gurutzeak; odolez eta malkoz. Erlijio guztien zornea: oraingo penatzeak ekarriko du noizbaiteko poz osoa. Etsaia harnean daramagu. Ez gaude paradisura itzultzeko prestatuak.